هر چند که فتنه در جهان عشق انداخت

بی شمع رخت ز سوز دل کس نگداخت

بی حسن تو ساده بود لوح دو جهان

عشق اینهمه کارخانه از حسن تو ساخت

دی مرکب حکمت آنکه بر گردون تاخت

بنشست و برای بنده معجونی ساخت

گفتی که مگر به هیمه هجرش پخت

کآتش ز حرارت به درونم انداخت

هرچند هنر به کس نخواهد پرداخت

غربت‌زده را ساز هنر باید ساخت

نی گرچه ز خود آه ندارد به جگر

خلقش ز برای خویش خواهند نواخت

جان از تو دمی برد دمی دیگر باخت

تن از تو گهی قوی شد و گاه گداخت

نه در نظر آیی و نه در دل گنجی

ای عشق، حقیقت تو را کس نشناخت

حسنت، روزی که دست و شمشیر افراخت

اول نگهت بطاقت دل پرداخت

برخاستنت، بخاک و خونم انداخت

تمکین خرام، بر صف هوشم تاخت

ای آنکه غم لباس جان تو گداخت

نتوان به قبا گردن عزت افراخت

تن، خوار ز جامه های گوناگونست

جانست عزیز، زآنکه با یک تن ساخت

دل را دانم چو باغم عشقش ساخت

جان نیز چو شمع زاشتیاقش بگداخت

از خود خبرم نباشد آری هر کس

کورا نشناخت خویشتن را نشناخت

در معرفت مفتی عرفان پرداخت

تا چیست علامتت چو دستار انداخت

آن دیده بجو که بی نشان فهم کنی

تا کی خواهی خر نر از خایه شناخت