چون میرمحمد شد از این باغ خراب

یک خنده چو گل نکرده بیرون بشتاب

گفت از پی تاریخ وفاتش مشتاق

صد حیف از آن نهال بستان شباب

چند از ستم فلک درین باغ خراب

گریم چو سحاب

از سوز جگر رود ز چشمم خوناب

مانند کباب

باشد که رهائیم دهد زین تب و تاب

[...]

ای عالم نم عطای روز افزونت

مانند سحاب

عالم ز خم فیض ز حد بیرونت

مست می ناب

در جام همه ز لطف گوناگونت

[...]

ای غیر بر غم تو درین دیر خراب

با یار شب و روز کشم جام شراب

از ساغر هجر و جام وصلش شب و روز

تو خون جگر خوری و من بادهٔ ناب

لعلت به فسون نبرد از دل تب و تاب

گر شکّر لطف داد و گر زهر عتاب

القصه که در عشق جگرسوز چو شمع

از آه در آتشیم و از اشک در آب

کردی دلم از حسن گلوسوز کباب

نه پرتو لطف دیده نه برق عتاب

خواهیم به عشق، نیم بسمل شده ماند

کز گرمی خون ماست، شمشیر تو آب

شبها که زهجران توام در تب و تاب

یک دم نرود به خواب این چشم پر آب

نه بیداری زدیده آموزد بخت

نه دیده زبخت خفته آموزد خواب

برداشت عروس باغ از چهره نقاب

برد از دل مرغان چمن طاقت و تاب

آموخت از این دو گریه و خنده دو چیز

گل از لب یارو ابر از چشم (سحاب)

جائی که خورد ناخن مطرب به رباب

و آنجا که بود به دست ساقی می ناب

صد کله کاووس به یک کاسه چنگ

صد جامه جمشید به یک جام شراب

یاران ریا به پرده، چه شیخ و چه شاب

مستانه کشند از لب ساغر می ناب

تا نکهت می به حیلت از وی برود

بی پرده همی کشند سجاده به آب

برغنچه لعلش خار خط دوخت نقاب

بر سوری و نسرینش خسک بست حجاب

دل ها خون کرد از مژه بر خاک افشاند

این خارخسک طرفه گلی داد به آب

آنجا که زیاد و کم قدح نوش شراب

ساقی به حریف سفله پیما می ناب

خردی و بزرگی منگر می ده از آنک

به یک ده آباد ز صد شهر خراب

زی خمکده خواندم ار فلانکس به شتاب

بی مصلحتی مدان درنگی به عتاب

رسم است که خر بر به عروسی طلبند

چون هیمه همی ضرورت افتد یا آب

ای از لب تو به خون رخ لعل خضاب

وز خجلت دندانت گهر غرق در آب

چشم و دل من به یاد دندان و لبت

این در خوشاب ریزد آن لعل مذاب

دوشینه فتادم به رهش مست و خراب

از نشهٔ عشق او نه از بادهٔ ناب

دانست که عاشقم ولی می‌پرسید

این کیست، کجایی است، چرا خورده شراب

نقش خم ابروی ترا در محراب

عکسِ لبِ میگون ترا در میِ ناب

زاهد چو بدید بی خود آمد به سجود

می‌خواره چو یافت مست گردید و خراب

چشمی دارم چو روی شیرین همه آب

بختی دارم چو چشم خسرو همه خواب

جسمی دارم چو جان مجنون همه درد

جانی دارم چو زلفِ لیلی همه تاب

با بط می‌گفت ماهی‌ای در تب و تاب

باشد که به جوی رفته باز آید آب

بط گفت چو من قدید گشتم تو کباب

دنیا پس مرگ ما چه دریا چه سراب

نتوان به خدا رسید از علم کتاب

حجت نبرد راه به اقلیم صواب

نقش خم ابروی ترا در محراب

عکسِ لبِ میگون ترا در میِ ناب