ای رخ نه رخی ، که لالۀ سیرابی

ای لب نه لبی ، بنوش در عنابی

ای غمزه به جادویی مگر قصابی

تو غمزه نه ای که نرگس پر خوابی

در پیش خودم همی کنی آنجابی

پس در عقبم همی زنی پرتابی

جاوید شبی بیاید و مهتابی

تا با تو غم تو گویم از هر بابی

پیری دیدم ز عشق در غرقابی

وز گریه‌ی خود بکرد او گردابی

گفتم که ز بهر کیست این گریه‌ی تو

گفتا که ز بهر دلبر نایابی

تا چند دل آزاری و رخ برتابی

تا چند جفا نمودن و بیتابی

می گویمت این چنین مبارک نبود

وان روز مباد کاین سخن دریابی

هستم ز جفای دوست در هر بابی

آسیمه سری، تر مژه ای بی خوابی

گر نیستمی ز عشق در هر بابی

دریا کنمی ز دیده هر محرابی

از گردون بر نتابم این بی‌آبی

خون شد دل و اشک آتشی سیمابی

روزی به سرشک و نالهٔ چون دولاب

آتش فکنم در فلک دولابی

هر کس که ز زلف تو ندارد تابی

از چشمهٔ خضر تو نیابد آبی

گر خود همه بیدارترین کس باشد

حقا که ز بیداری او به خوابی

بر هر وجهی که بستهٔ اسبابی

مرگت کند آگه که کنون در خوابی

دستت که ز پیوستن او بیخبری

تا از تو نبرند، خبر کی یابی

از عشق تو در جگر ندارم آبی

چون بنشانم ز آتش دل تابی

از خواب غرور خویش یکبار آخر

بیدار شوم گرم ببینی خوابی

دوشش دیدم چو زلف خود در تابی

میشد چو مرا بدید در غرقابی

گفتا که برِ تو خواهم آمد فردا

گفتم:‌اگر امشبم ببینی خوابی

ای اشک من از پسته ی تو عنابی

وز چشم تو، کار چشم من بی خوابی

قمری بده ام، ولیک از فرقت تو

در آب دو چشم خود شدم مرغابی

ای چشم من از سیم برت سیمابی

وی اشک من از پسته تو عنابی

در نرگس چشم تو عجب می مانم

کو تازه چگونه است بدین بی خوابی؟

ترسم که اگر در طلبش نشتابی

بر آتش حسرت دل خود را تابی

تا اینجایی ترک خوش آمد می کن

تا هر چه به آمده است آنجا یابی

ترسم که اگر در طلبش نشتابی

بر آتش حسرت دل خود را تابی

تا اینجایی ترک خوش آمد می کن

تا هرچ به آمده است آنجا یابی

ای در دل هر کسی ز مهرت تابی

وی از تو تضرعی بهر محرابی

جاوید شبی باید و خوش مهتابی

تا با تو غمی بگویم از هر بابی

بی‌آتش عشق تو نخوردم آبی

بی‌نقش خیال تو ندیدم آبی

در آب تو کوست چون شراب نابی

می‌نالم و می‌گردم چون دولابی

یک شفتالو از آن لبِ عَنّابی

پُر کرد جهان ز بویِ سیب و آبی

هم پردهٔ شب درید و هم پردهٔ روز

از عشقِ رخِ خویش زهی بی‌آبی