خورشید رخت ملک جهان می‌بخشد

دُرّ سخنت گنج نهان می‌بخشد

صد جان یابم از غم عشقت هر روز

گویی که غم عشق تو جان می‌بخشد

ای هر نفسی جلوهگری افزونت

گه رد خاکست جلوه، گه در خونت

همچون متحیری فرو ماندهام

از لطف حجابهای گوناگونت

از بس که شکر فشاند عشق تونخست

جاوید همه جهان شکر خواهد جست

هرچیز که مییابم و میخواهم جست

گویی شکر لعل تو دارد بدرست

گاهی به سخن قوت روانم بخشی

گاهی به سحر راز نهانم بخشی

گر دل ببری هزار دل باز دهی

ور جان ببری هزار جانم بخشی

ای خوش دلی هر دو جهانم غم تو

بیزحمت تن مونس جانم غم تو

آن چیز که آشکار مینتوان گفت

تعلیم کنی راز نهانم غم تو

در هر چیزی که بود دل بستگیم

از جمله بریده گشت پیوستگیم

دیوانگی عشق تو از یک یک چیز

خو باز همی کند به آهستگیم

یک ذرّه ز عشق تو به صحرا آمد

تا این همه گفت و گوی پیدا آمد

جان نعره زنان در بن دریا افتاد

دل رقص کنان با سر غوغا آمد

در هر چیزی ترا جمالی دگرست

در هر ورق حسن تو حالی دگرست

هرناقص را ازتو کمالی دگرست

هر عاشق را ز تو وصالی دگرست

سرگشتهٔ تست، نُه فلک، میدانی

گرد در تو گشته به سرگردانی

تو خورشیدی ولی میان جانی

خورشید که دیدهست بدین پنهانی

ای یاد تو آب زندگانی جان را

اندوه تو عین شادمانی جان را

یک ذرّه تحیر تو در پردهٔ جان

خوش تر ز نعیم جاودانی جان را

با جان چه کنم که عشق تو جانم بس

درمان چکنم درد تو درمانم بس

در عشق تو، صد هزار دردست مرا

یک ذرّه گر افزون کنیم آنم بس

چون روی تو مینبینم ای شمع طراز

چون شمع ز تو سوخته میمانم باز

گر بنشینی با تو بسی دارم کار

ور بنیوشی با تو بسی دارم راز

هر شب که نیاوری شبیخون غمت

بنشینم و خوش همی خورم خون غمت

تو شادبزی که در هوای غم تو

کاری دگرم نماند بیرون غمت

من عاشق روی تو ز دیری گاهم

در عشق تو نیست هیچ کس همراهم

گر خلق جهان شادی عشقت خواهند

تا جان دارم من غم عشقت خواهم

درد تو که در دلم به جای جان بود

درمانِ من عاشق سرگردان بود

چون درد تو از پردهٔ دل روی نمود

چون در نگریستم همه درمان بود

گر ماه نه زیر میغ میداشتیی

بس سر که بر تو تیغ میداشتیی

در درد و دریغ جاودان ماندی دل

گر درد ز دل دریغ میداشتیی

رنج تو به صد گنج مسلم ندهم

ملک غم تو به ملکت جم ندهم

چون درد تو درمان دلم خواهد بود

یک ساعته دردت به دو عالم ندهم

پیوسته به جان و تن ترا خواهم خواست

در پیرهن و کفن ترا خواهم خواست

گر خواهم و گرنه از توام نیست گزیر

گر خواهی وگرنه من ترا خواهم خواست

ای بس که دلم بر در تو خون بگریست

و آواز نیامد ز پس پرده که کیست

گر در من دلسوخته خواهی نگریست

گر خواهم مرد جاودان خواهم زیست

دلها که به جمع آرزوی تو کنند

خود را قربان بر سر کوی تو کنند

برجملهٔ خلق مرگ ازان واجب شد

تا آن همه جان نثار روی تو کنند