آسایش صد هزار جان یک دم توست

شادان بود آن دل که در آن دل، غم توست

دانی صنما که روشنایی دو چشم

در دیدن زلف سیه پر خم توست‌

محنت همه در نهاد آب و گل ماست

بیش از گل و دل چه بود آن حاصل ماست‌

شهریست بزرگ و من بدو درمیرم

تا خود زنم و خود کشم و خود گیرم‌