عشق تو مرا چنین خراباتی کرد

و رنه بسلامت و بسامان بودم‌

زین نادره‌تر کرا بود هرگز حال

من تشنه و پیش من روان آب زلال‌

اوّل تو حدیث عشق کردی آغاز

اندر خور خویش کار ما را می‌ساز

ما کی گنجیم در سرا پرده راز

لافیست بدست ما و منشور نیاز

جوینده تو همچو تو فردی باید

آزاد ز هر علّت و دردی باید

زان می‌نرسد بوصل تو هیچ کسی

کاندر خور غمهای تو مردی باید

زهری که بیاد تو خورم نوش آید

دیوانه ترا بیند و با هوش آید

آن دل که تو سوختی ترا شکر کند

و ان خون که تو ریختی بتو فخر کند

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

با دیده مرا خوش است تا دوست دروست‌

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده یا دیده خود اوست‌