در شهر دلم بدان گراید صنما

کو قصّه عشق تو سراید صنما

آتش بدل اندر زدی و نفط بجان

آن گه گویی که راز ما دار نهان‌

ای عاشق دل سوخته اندوه مدار

روزی بمراد عاشقان گردد کار

این قصّه نه زان روی چو ماه آمده است

کین رنگ گلیم ما سیاه آمده است‌

من چون تو هزار عاشق از غم کشتم

نالود بخون هیچکس انگشتم‌

من پندارم که هستم اندر کاری

ای بر سر پنداشت چو من بسیاری‌

اکنون که نماند با توام بازاری

در دیده پنداشت زدم مسماری‌