خرسند شدم بدانکه گویی یک بار

ای خسته روزگار دوشت چون بود

غم کی خورد آنکه شادمانیش تویی

یا کی مرد او که زندگانیش تویی‌

در نسیه آن جهان کجا دل بندد

آن کس که بنقد این جهانیش تویی‌

دل کیست که گوهری فشاند بی‌تو؟

یا تن که بود که ملک راند بی‌تو؟

و اللَّه که خرد راه نداند بی‌تو

جان زهره ندارد که بماند بی‌تو