زین نادره تر کرا بود هرگز حال

من تشنه و پیش من روان آب زلال‌

گفتم که چو زیرم و بدست تو اسیر

بنواز مرا مزن تو ای بدر منیر

گفتا که ز زخم من تو آزار مگیر

در زخمه بود همه نوازیدن زیر

پنداشتمت که تو مرا یک تنه‌ای

کی دانستم که آشنای همه‌ای‌

محنت همه در نهاد آب و گل ماست

پیش از دل و گل چه بود آن حاصل ماست