با عدل تو ظلم گشت منصف

در عهد تو جود گشت لمتر

با خشم تو نیست ذوق جان حلو

از لفظ تو نیست حرف حق مر

در عهد تو تیغ میکشد مهر؟

این باشد غایت تهور

بارأی تو خنده میزند صبح؟

اینست نهایت تمسخر

در صف نعال روز بارت

جویند صدور دین تصدر

از صدمت خشمت او فتادست

در سینه آسمان تکسر

کردست زبهر مرکبت چرخ

از جاده کهکشان شب آخور

اندیشه مدح تو بخاطر

بهتر ز هزار من بلادر

هردم که زنم نه در محدیحت

زان دم زدنم بود تحیر

جاوید بکام زی که مارا

هم بر ز مدیح تست و هم بر

در بندگیت مرا چه باقیست

جز حلقه گوش و نام سنقر

مدح تو و التقات غیری

هرگز نکنم من این تجاسر

تا هست حواس را تصرف

تا هست خیال را تصور

بادات بقای عمر چندان

کاندر عددش بود تعذر

روزت همه عید و از پی عید

بد خواه ترا کغن بگازر

اعدای ترا قبول چونان

کامروز بود قبول اشتر

در منصب جاه تو قدم

در مدت عمر تو تأخر