از شب نرفته دوش پاسی دو بیشتر

من‌ پاسدار آنک آن مه ‌کند گذر

هردم به خویشتن‌گویان به زیر لب

کایدون شب مرا طالع شود سحر

بربوی آنکه ‌کی خورشید سر زند

[...]

از قدرتش یکست باشد گرت بنظر

کادر ز شیئی پست اشیاءء خوبتر

چون مایه حیات کابست از حجر

و زخاک تیره‌گون سرو و گل و ثمر

نزد دعای او چرخ افکند سپر

زیر زمانه را ز ورش کند ز بر

آن را که تیغ او اینجا رسد بسر

گردد ز بیخودی آنقدر سقر مقر

ازرق به رزمگاه مانند شیر نر

آمد به جنگ وی با چهار تن پسر

آن شبل مرتضی با تیغ شعله ور

هر پنج را بداد اندر سقر مقر