برخاطرم غباری ننشیند از جفایش

آئینه ی محبت، زنگار برنتابد

ممکن نگشت ما را توبه ز خوبرویان

گیتی به محنت و غم چند آموزد ما را

رفت آن که چشم راحت خوش می غنود ما را

عشق آمد و برآورد از سینه دود ما را

امروز کو که بیند سرمست و بت پرستیم

آن کو به نیک نامی دی می ستود ما را

شاید که می بخندد بر روزگار خسرو

آن کس که دیده باشد رخساره ای چنان را