بل تا خوریم باده، که مستانیم

وز دست نیکوان می بستانیم

دیوانگان بیهشمان خوانند

دیوانگان نه‌ایم، که مستانیم

ای آن که غمگنی و سزاواری

وندر نهان سرشک همی باری

از بهر آن کجا ببرم نامش

ترسم ز بخت انده و دشواری

رفت آن که رفت و آمد آنک آمد

[...]

ای غافل از شمار! چه پنداری؟

کت خالق آفرید پی کاری؟!

عمری که مر توراست سرمایه

وید است و کارهات به این زاری!

گیهان ما به خواجهٔ عدنانی

عدنست و کار ما همه بانداما

داری مرا بدان که فراز آیم

زیر دو زلفکانت به نخچیزم

چون برگ لاله بوده‌ام و اکنون

چون سیب پژمرده بر آونگم

جعدی سیاه دارد، کز کشی

پنهان شود بدو در سرخاره

شاعر شهید و شهره فرالاوی

وین دیگر به جمله همه راوی

با صد هزار مردم تنهایی

بی صد هزار مردم تنهایی