عیش جهان در آن لب خندان نظاره کن

در چشم مور ملک سلیمان نظاره کن

پهلو تهی ز ناوک آن دلربا مکن

در استخوان مضایقه با این هما مکن

بر جام باده چشم ندارد حباب من

حسن برشته است شراب و کباب من

در سوختن زیاده شود آب و تاب من

در آتش است عالم آب (از) کباب من

متراش خط ز چهره خود پر عتاب من

بر روی خویش تیغ مکش آفتاب من!

آشفته می شود ز نصیحت دماغ من

دست حمایت است نفس بر چراغ من

در لعل یار خنده دندان نما ببین

در روز اگر ستاره ندیدی بیا ببین

در ماه روزه سیر مه ما نکرده ای

چشم گرسنه مست تماشا نکرده ای

ای خط سبز کز لب جانان دمیده ای

بر آب زندگی خط باطل کشیده ای

در بسته حجاب بود گرچه گلشنش

تکلیف بوسه است دهن غنچه کردنش

بر گردن است خون دو صد کشته چون منش

خون خوردن است بوسه گرفتن ز گردنش

ماهی که عرض می دهد از فلس، مال خویش

محضر کند درست به خون حلال خویش

چون آتش است رغبت بی منتهای حرص

کز سوختن زیاده شود اشتهای حرص

دل را ز زلف آن بت پرفن گرفته ام

این سنگ را ز چنگ فلاخن گرفته ام

از بس که بی گمان به در دل رسیده ام

باور نمی کنم که به منزل رسیده ام

از جلوه ات ز هوش من زار می روم

چندان که می روی تو من از کار می روم

ما در جهان قرار اقامت نداده ایم

چون سرو سالهاست به یک پا ستاده ایم

ز اهل کرم به هند کسی را ندیده ایم

از طوطیان کریم کریمی شنیده ایم!

پیوسته ما ز فکر دو عالم مشوشیم

ما از دو خانه همچو کمان در کشاکشیم

ما آبروی فقر به گوهر نمی دهیم

سد رمق به ملک سکندر نمی دهیم