عشقی که رفته رفته جنون آورد چه سود

دیوانه گشتن از نظر اولین خوشست

بالای هفت طاق مقرنس دو گوهرند

کز کاینات و هرچه دروهست برترند

از نور تا به ظلمت و از اوج تا حضیض

از باختر به خاور و از بحر تا برند

هستند ونیستند و نهانندو آشکار

[...]

ای خسته‌ای که بی خبر از درد دوستی

بی درد خود بگو که ترا چون دوا کنند

قومی ترا زخلوت و عزلت طلب کنند

تو شور شهر و فتنهٔ بازار بوده‌ای

پرسش چه می‌کنی ز خطا و ثواب ما

چون هرچه کرده‌ایم خبردار بوده‌ای

تا یک دلت قبول کند قرب حق مجو

سرمایهٔ قبول در انکار عالمی است

بر چهرهٔ حقیقت اگر مانده پرده‌ای

جرم نگاه دیدهٔ صورت پرست ماست

از هیچ کس بجز دو زبانی ندیده‌ام

خلق زمانه را همه گویی زبان یکی است

دور و دراز شد سفر بی خودی مرا

گویا به بوی زلف تو از هوش رفته‌ام

مجنون چو خویش را همه لیلی خیال کرد

از غیرت همین به کسی آشنا نشد