زیرا که نیست از گل و از یاسمن کمی

تا کم شده‌ست آفت سرما ز گلستان

آن حله پاره پاره شد و گشت ناپدید

و آمد پدید باز همه دشت پرنیان

شاخ بنفشه چون سر زلفین دوست گشت

افکند نیلگون به سرش معجر کتان

اندر میان هر قلمی زو یکی شکم

آگنده آن شکمش به کافور و زعفران

از بهر بوی خوش چو یکی پاره عودتر

دارد همیشه دوخته از پیش بادبان

زی هر گلی که ژرف بدو در تو بنگری

گویی که زر دارد یک پاره در میان

بشکفت لاله‌ها چو عقیقین پیاله‌ها

وانگه پیاله‌ها، همه آگنده مشک و بان

بلبل چو سبزه دید همه گشته مشکبوی

گاهی سرود گوی شد و گاه شعرخوان

تا بامداد گردد، از شط و رودها

مرغان آب بانگ برآرند وز آبدان

افزون شود نشاط و ازو رنج کم شود

بی رود و می نباشد، یک روز و یک زمان

چون مطربان زنند نوا تخت اردشیر

گه مهرگان خردک و گاهی سپهبدان

برداشتند بر گل و سوسن شراب‌ها

از عشق نیکوان پریچهره، عاشقان

از نرگس طری و بنفشه حسد برد

کان هست از دو چشم و دو زلف بتش نشان

با من چنان بزی که همی‌زیستی تو پار

این ناز بیکرانت تو برگیر از میان

آن مهتری که ما به جهان کهتر وییم

میر بزرگوارست و اقبال او همان

آنکس که او به حق سزاوار سوددست

جز وی کسی ندانم امروز در جهان

از بهر آنکه مال ده و شادکامه بود

بودند خلق زو به همه وقت شادمان

اعداش را نبد مدد الا عذاب و حصر

خوش باشد آن پسر که پدر باشدش چنان

ما را به چنگ هیچکسی مبتلا نکرد

شکر آن خدای را که چنین باشدش توان

چون دید شاه، خلق جهان خواستار اوست

بر ملک خویش کرد مر او را نگاهبان