حیفست باد در خور مغز آدمی بپوست

بشکاف پوست تا دهدت زلف دوست بار

از هر چه غیر سینه صاف تو ساده ایم

ای سینه تو صاف تر از عقل هوشیار

ای پادشاه حسن که سر در کمند تست

امروز نیست غیرتو سلطان درین دیار

یکپایه زافتاب فراتر نهاده ئی

ای آفتاب سرزده از سر و جویبار

توحید خوش دمیست بیا تا به هم زنیم

زین دم نظام سلسله جبر و اختیار

محکم گرفته رشته عهد عتیق عشق

در دست دل که چرخ چو او نیست استوار

دائر بامر قائم آل محمدم

کز دور اوست دائره امر را مدار

این فیض منبسط اثر انبساط اوست

کز او ز عقل تا بهیولیست آشکار

بر روشنان جان شه مالک رقاب باش

با تخت آبنوسی و دیهیم زرنگار

بانگی که بر بگوش کلیم آمد از درخت

بود از زبان مهدی بر تیغ کوهسار

جز خاتم ولایت کل در هوای کیست

این محمدت که میشنوم من ز مور و مار

شد اژدر کمال و فرو برد مار عیب

دجال شرک مرد و بمهدی کشید کار

مارا بخوان که در غم عشقش فسانه ایم

ای همنفس که میطلبی درس عشق یار

از هر طرف که میگذری در گذر گهند

غیر از ولی مبین که نرانندت از قطار

جز کون جامع آنچه سرایم شکست تست

ای پنج حضرت از تو بتحقیق برقرار

اظلال را نگر که خداوند ظل توئی

ای سایه تو بر سر اظلال پایدار

جز صاحب الزمان بزمین و زمان مجو

بفکن حجاب این فلک پیر پرده دار

مرآت این لطیفه ز سر صفا طلب

کش صیقلیست آینه از فیض هشت و چار

گل را بلطف تربیت بحر داد و ابر

رحمت باوستاد من آن ابر بحر بار

ما را بجان سوار کن از تن پیاده کن

چون راکب براق و خداوند ذوالفقار