دارم بتی که شرح ندارد بهانه اش

ترکی که زهر می چکد از تازیانه اش

تا کرد سیب با ذقن او سخن برون

بگرفتش آنچنان که برویش فتاد خون

گرمی مجلس از نفس دلکش منست

جوش و خروش اهل دل از آتش منست

خوبی چنانکه از تو صبوری نمی توان

هرچند آتشی ز تو دوری نمی توان

عیدست و عیش من برخش جان سپردنست

او را صباح عید و مرا روز مردنست