نفس خداپرست تو دشمن جان بود ترا

بیهده ظنّ دشمنی بر دگران چرا بری

بهر علاج می‌کشم منت هر طبیب را

کرد ز عالمی خجل این دل ناتوان مرا

بریز ساقیا مرا، مدام می به ساغرا

چه می که بر زند به جان، هزار شعله آذرا

چه آذری که نار طور، از او کمینه اخگرا

بریز هان بیار هی، به بانگ چنگ و مزمرا

باد بهار می وزد ساقی ماه پیکرا

موسم عیش شد هلا باده بکن به ساغرا

خیز و مرا به ساتکین ریز زنای بلبله

راح رحیق غم زدا بادهٔ روح پرورا

زان می تلخ وش که از خوردن یک پیاله اش

[...]