پی سپر و چیره دست لاله رخ و غم گسل

نامیه سازد خجل، یال گل افشان او

جنبش او عاریت، موجه به عمّان دهد

تاب رگ جان دهد، طرهٔ پیچان او

کوه فرازنده ای ست پیکر زیبنده اش

ابر خرامنده ای ست جسم خرامان او

اوست محیط شگرف، فوج یلان خار و خس

عرصه تهی می کند، لطمهٔ طوفان او

غارت ترکانه زد، جلوهٔ شوخش به دل

غمزه بزرگانه زد، تکیه به مژگان او

جستن او گرم تر با نگه از دیده ها

رفتن او نرمتر با عرق از ران او

داد به یغمای عشق عقل و شکیب مرا

هوش ادا فهم او، چشم زبان دان او

دامن گلزارها بزم پریزادیش

قلهٔ کهسارها تخت سلیمان او

آیت نور است هان غرّهٔ نورانیش

آتش طور است هان طلعت رخشان او

لیلی خیل عرب، محو دل افتاده اش

شاهد ملک عجم ز آبله پایان او

گشته تن لاله داغ از تن چون آذرش

کرده دل نافه خون، موی چو قطران او

گلشن زیباییش از خس و خار است پاک

داغ سرینش بود لالهٔ نعمان او

رنگ تن لعلیش رونق یاقوت برد

لعل ز قیمت فکند، کان بدخشان او

ساخته باد صبا گرد رَهَش را عبیر

ریخته چون نقش پا، عشوه به میدان او

فیض رسان سرو را، عاشق زاریت هست

قابل تعمیر نیست خاطر ویران او

لب به شفاعت گری گر بگشایی سزد

در خور احسان توست جرم به سامان او

مدح تو تا گشته است عقده گشای دلم

صفحه به دامن برد زادهٔ عمّان او

ورد ملائک بود نامهٔ اعمال من

تا شده از صدق دل مدح تو عنوان او