نامه ی قارون بخوان، قدر قناعت بدان

مشت زری بیش نیست، مایهٔ طغیان او

نفس فرومایه را، سیم نسازد غنی

زر ننماید بدل، عنصر و ارکان او

بار خریت نکرد،کم ز سر و دوش خر

زینت افسار زر، رونق پالان او

سست پی و بی وفاست، تکیه به دولت مکن

گر به فلک سر کشد، رفعت و بنیان او

دایه ی بی مهر دهر، تربیت آموز نیست

زهر هلاهل چکد، از سر پستان او

مهر زلیخای دهر، کینه دیرینه است

یوسف ما پیر شد مفت به زندان او

بزم محبّت کجا، ساز شکایت کجا؟

سمع رضا بشنود، پردهٔ الحان او

وقت سماع دل است، پرده به هنجار زن

تار نفس برمکش، زخمه به دستان او

هیچ نوا خوشتر از مدح شهنشاه نیست

هوش به طوفان دهد، لجهٔ احسان او

رهبر فقر و فنا پیشرو اولیا

جان و دل اتقیا بندهٔ فرمان او

حیدر عالی نصب، صفدرِ غالب لقب

ملک گشای عرب، حملهٔ میدان او

راهنمای یقین داغ کش کفر و کین

ناصیه آرای دین، غرّهٔ ایمان او

دل به تمنّا دهد رشح کفش خضر را

جان به مسیحا دهد لعل سخندان او

منزلتش انَّماست، منقبتش هل اَتیٰ ست

هرچه حدیث ثناست، آمده در شان او

مالش شیران دهد، پنجه خصم افکنش

آفت شریان بود، خنجر برّان او

خیره سران داشتند، سجدهٔ حق عار و شد

سجده گهِ گردنان تیغ سرافشان او

چون دل اهل وفا، چرخ مقرنس نما

گوی سراسیمه ای ست در خم چوگان او

دیدهٔ بینا کند، دودهٔ کلکش سواد

نور به سینا دهد شمع شبستان او

خندهٔ دندان نماست از لب شیرین زبان

زهره شکاف بقاست، بخیهٔ خفتان او

صاعقهٔ دشمن است بادتکش درنورد

سیل جبال افکن است، قطرهٔ یکران او