مرهم راحت ندید، داغ دل باد دست

هیچ خبر نیستش، از پَرِ ِ پیکان او

تا غم دوری شناخت تاب و توان، زهره خست

گردهٔ شیران گداخت، از تب هجران او

کرد به آشفتگی در شب هستی سمر

خاطر جمع مرا، زلف پریشان او

معجزه ی حسن اوست، آشتی کفر و دین

هندوی خالش ببین، لعل مسلمان او

طره نه تنها مرا دام بلای دل است

هست چو من عالمی، بی سر و سامان او

شهرهٔ شهر است کو، خاطر سوداییم

داده به رسواییم، غمزه ی پنهان او

فصل بهار خط است، خاطر دیوانه خوش

مایه آشفتگی ست، سنبل افشان او

بوسه به خرمن برم، زان لب شیرین سخن

مرغ شکرخواره ام، در شکرستان او

ای بت پیمان گسل، با غم دل چون کنم؟

بخیه نگیرد به خود، چاک گریبان او

با تو ندارد اثر شیون و غم، ورنه دل

سینه خراشیدنی بود در افغان او

انجمن خویش کرد، عشق تو تا سینه را

شد دل آتش جگر، مجمره گردان او

از رخ زاهد نیم در دو جهان شرمسار

هر دو حجاب رهند، کفر من، ایمان او

قبلهٔ اسلامیان دیر مغان من است

دل به نیاز تمام، گبرِ صنم خوان او

کشور آسودگی، وادی آزادگی ست

پنجهٔ دستان برد، دست ضعیفان او

امّت مشرب بود با همه مذهب یکی

از همه مذهب جداست، پاکی دامان او

دهر به کام ار شود، قابل اقبال نیست

به که ننازد کسی، هرزه به دوران او

گر نفرازد قَدَر، فرق جهان سروران

هم ز قضا بشکند، قدر قَدَر خوان او

زود به یغما رود، خلعت خضرای خاک

در پی نیسان بود، خشکی آبان او

چرخ سیه کاسه است، لب به ندامت مگز

از دل خود می خورد مائده مهمان او

چون به سرای تن است، روشنی این زمین

شمع بصیرت بسی است، شمسهٔ ایوان او