تنت یک و جان یکی و چندین دانش

ای عجبی! مردمی تو، یا دریا؟

فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید

جامهٔ خانه بتبک فاخته گون آب

خاک کف پای رودکی نسزی تو

هم بشوی گاو و هم بخایی برغست

فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید

جامهٔ جامه به نیک فاخته گونست

راهی آسان و راست بگزین، ای دوست

دور شو از راه بی کرانهٔ ترفنج

فاخته گون شد هوا ز گردش خورشید

جامهٔ خانه بتیک فاخته گون شد

ماهی دیدی کجا کبودر گیرد؟

تیغت ماهیست، دشمنانت کبودر

فاخته بر سرو شاهرود بر آورد

زخمه فرو هشت زندواف به تنبور

چون سپرم نه میان بزم به نوروز

در مه بهمن بتاز و جان عدو سوز

گر کس بودی که زی توام بفگندی

خویشتن اندر نهادمی به فلاخن

خود غم دندان به که توانم گفتن؟

زرین گشتم برون سیمین دندان

ماه تمامست روی دلبرک من

وز دو گل سرخ اندر و پر گاله

نیل دمنده تویی به گاه عطیت

پیل دمنده به گاه کینه گزاری