دلم را آن مه زرگر چون زر در تاب می‌سازد

به دستش هرچه می‌افتد همان دم آب می‌سازد

مه حلواگر من در نظرها بس که شیرین است

لب و دندان او در چشم من حلوای مغزین است

مه قناد می ریزد شکر از لعل خندانش

لب شیرین نمی سازد مگر خالیست دکانش

به دیدن وزن سازد هر متاعی را که پیش آید

کند کار ترازو با حریفان چشم فتانش

مه بقال چون سرکا بود کارش ترشرویی

زبان پسته اش دارد به مردم کشمشی گویی

مه صابون‌فروشم دایما اشخار می‌جوید

به او هرکس که سودا کرد از پل دست می‌شوید

نگار دوکتراش من گذشت از چرخ غوغایش

چو دوک پیوسته در چرخند مرد و زن ز سودایش

اگر پرسد کسی از وی به ناگه قیمت دوک را

کمانچه افگند در گردن و گرد ته پایش

مه شربتگر من هر زمان در قهر می گردد

به کام عشقبازان شربت او زهر می گردد

پس از عمری شد آن سیمآور صراف یار من

سیه کاریی و قلابی بود منبعد کار من