ز پرگویی دهان هرزه گویان باز می گردد

خموشی سرمه کوه بلند آواز می گردد

دلی دارم که از یاد طرب غمناک می گردد

سری دارم که بر گرد سر فتراک می گردد

به هرکس آسمان شد مهربان بیچاره می‌گردد

چو گل را باغبان بندد کمر آواره می‌گردد

غم روی زمین ما را غبار دل نمی گردد

که از گرد یتیمی آب گوهر گل نمی گردد

به می خشکی ز طبع زاهدان زایل نمی گردد

به آب زندگانی این زمین قابل نمی گردد

ز نخل خشک مریم این رطب بر خاک می‌بارد

که فرزند سعادتمند با خود رزق می‌آرد

ز بس اندیشه سرو از قامت آن دلربا دارد

ز طوق قمریان دایم ز ره زیر قبا دارد

مرا از شکر نه کفران نعمت بسته لب دارد

که شکر آشکارا بویی از حسن طلب دارد

شود خونریزتر حسنی که عاشق بیشتر دارد

که از هر طوق قمری سر و فتراک دگر دارد

که جز من می تواند تا مرا گرم سخن دارد؟

که در آیینه طوطی گفتگو با خویشتن دارد

به ظاهر چین در ابرو گرچه آن نازآفرین دارد

به قدر بند نی تنگ شکر در آستین دارد

به هر رنگی که باشد دل، همان صورت جهان گیرد

بهار از زردی آیینه، سیمای خزان گیرد

که دارم غیر خط تا از رخ او داد من گیرد؟

به جز گلچین که خون عندلیبان از چمن گیرد؟

من آن سیلم که منزل پیش راه من نمی گیرد

غبار از گرم رفتاری مرا دامن نمی گیرد

به ماتم هر که کام خود ز افغان تلخ می سازد

شکرخواب عدم را بر عزیزان تلخ می سازد

سیه مستان غفلت را فلک هشیار می سازد

درشتان را به گردش آسیا هموار می سازد

مژگان زرد، خانه برانداز سینه است

الماس در خراش جگر بی قرینه است

تواضع خصم بالادست را بی زور می سازد

به خم گردیدن از خود سیل را پل دور می سازد

دلم چون برگ بید از حرف بی هنگام می لرزد

چو عقل طفل بیند بر کنار بام، می لرزد

تبسم کن که جان باده لعلی قبا سوزد

ز آب آتشین خویشتن یاقوت وا سوزد