همه شب گرد شمع خویش بی‌پروانه می‌گردم

رخ چون ماه او می‌بینم و دیوانه می‌گردم

چو نتوانم که در بزم تو بی‌موجب درون آیم

شوم دیوانه تا آبی برون بهر تماشایم

اگر عکس تو افتد ای صنم در پرده مستان را

صراحی لعبت چینی نماید می‌پرستان را

دمی کز تن جدا سازد سرم تیغ جفای تو

تن زارم روان در سجده افتد پیش پای تو

تو در خوابی و من گرد سرت در ناله و زاری

چه چشمست اینکه ریزد خون من در خواب و بیداری

بتان با هم حکایت‌های شیرین بر زبان دارند

به شکل طوطیان دایم شکرها در دهان دارند

نماید تیره‌گون آیینهٔ بی‌روی نکوی او

مگر عکس جمالش آورد رنگی بروی او

چراغ خلوتم ای باد کشتی بی‌محل امشب

عجب گر درنمی‌گیرد مرا خواب اجل امشب

بمیرم، چند بر مقصود بخت واژگون باشم

ز من معشوق سامان جوید و من در جنون باشم

به دور لاله چون ابر بهاران رو به صحرا کن

شراب ارغوانی نوش و عالم را تماشا کن

ز غم می سوزم و یک لحظه آرامی نمی بینم

سر آمد عمر و این غم را سرانجامی نمی بینم

چو مجنون گر به صحرا افتم از شوق رخت روزی

به جز خورشید بر بالین نبینم هیچ دلسوزی

به غیر از مه ندارد کس خبر از ناله و آهم

که او در وادی هجر تو شب‌ها بود همراهم

ز پیش چشم گریان عزم رفتن چون کند یارم

ز جان خود کنم قطع نظر وز دیده خون بارم

چنان در مجلس می عشوهٔ ساقی کند مستم

که بی‌خود افتم و ماند چو صورت جام در دستم

چو شب ظلمت شود در کوی او از دود آه من

بود هر شمع سبز از مجلس او خضر راه من

ز راه آن حرم گردی چو در پیراهنم گیرد

روان هر ذره از بهر زیارت دامنم گیرد

چو میرم شمع من گر بر مزارم پرتو اندازد

فلک هر ذره از خاک مرا پروانه‌ای سازد

خوش آن ساعت که در آیینه می‌دیدیم ترا ای ماه

تو هردم جلوه می‌کردی و من هم می‌کشیدم آه

مده ساقی پیاپی جام و بیهوشم مساز امشب

شدم من از رخت محروم چون دوشم مساز امشب