نگار من ز نو تغییر کرده

به گیسو ماه را زنجیر کرده

بت فایز دو چشم مست و ابروش

دو ترکی دست بر شمشیر کرده

مسلسل زلف عنبر بار داری

مکحل نرگس خمار داری

ز قلاب کمند دوست، فایز

اسیر و کشته بسیار داری

بتا یکباره اخراجم نمودی

به تیر عشق آماجم نمودی

ز دام زلف و چشم یار فایز

کمین کردی و تاراجم نمودی

به عزم فاتحه رفتم که حمدی

بخوانم بر مزار ارجمندی

بتی ابرو کمان در راه فایز

به من سوفار مژگان می فکندی

سحر دل گفت با نایی نوایی

شکایتها ز دست بیوفایی

ببین فایز چسان گردیده جسمم

شده سوراخ سوراخ از جدایی

تو خلاقی و هم رزاق مایی

تو که خلق دو عالم را خدایی

تو رزاقی و فایز در پی رزق

دوان هر سو ز بی شرم و حیایی

نگارا جور مهراندود تا کی؟

به ما ناز عتاب آلود تا کی؟

خدنگت دیر فایز می کند زود

کشاکشهای دیر و زود تا کی؟

تو که از پای تا سر دلپسندی

به راز لعل لبها نوشخندی

چرا بشکسته زلف یار فایز

مگر افتاده از جای بلندی؟

اگر امشب کند اقبال یاری

بدست آرم من آن ماه حصاری

چو رودابه کمند زلف مشکین

کند فایز جزایش بوسه کاری

دو شهلا نرگس خمار داری

هزاران همچو من بیمار داری

بیاد چشم بیمار تو فایز

کند شب تا سحر بیمار داری

به عارض سنبل تر می گذاری

عجب عودی به مجمر می گذاری

بت فایز ز معجزهای حسنت

تو سنبل را در آذر می گذاری

چو بلبل زار و رنجورم نمودی

ز وصل گلستان دورم نمودی

بت فایز چرا گشتی ز من دور

گناهم چیست مهجورم نمودی؟

تو تا زلف سیه مرغوله بستی

بهای مشک ماچین را شکستی

ز تیر مژه و شمشیر ابرو

تو کشتی فایز و فارغ نشستی

سفر در پیش، فکر یار درپی

خدایا این سفر کی می کنم طی؟

رود فایز ولی شوقش کشد پس

...