مرا هجران آن آهوی آمو

همی دارد چو بچه مرده آهو

زمانی روی کرده جفت آرنج

زمانی دست کرده جفت زانو

ز درد اندر دوان آنکو بآنکو

برنج اندر روان آنسو بآنسو

مرا گویند زو برگرد هیهات

چگونه بر توانم گشت من زو

که ما را تن دو آمد باز جان یک

که ما را دل یک آمد باز تن دو

اگر بیند لب خندانش خاتون

وگر بیند رخ رخشانش یبغو

نه یبغو دست بردارد ز رخسار

نه خاتون چنگ بر دارد ز گیسو

چو روز من برنگ آن خط و آن زلف

چو پشت من بخم آن جعد و ابرو

بر او گیتی همانا رشک برده است

که چون او خویشتن را ساخت نیکو

یکی زیلو صبا بر دشت گسترد

ز لاله تار و از گل پود زیلو

سیاهی در میان لاله پیدا

چو در پیراهن مصقول هندو

عیان گشتند خیل لاله و گل

نهان گشتند خیل نار و لیمو

سرایان گشت بر کهسار ساری

نوازان گشت در گلزار نارو

من از عشق بتی خو کرده زاری

که دل بردنش طبع است و جفاخو

نپاید پیش مژگانش مرا دل

نه زوبین کیا را پیش بارو

ستون ملک ابوالفارس کجا هست

پناه دین بشمشیر و ببازو

برزم اندر بسان پور دستان

ببزم اندر بسان باب شیرو

بشهر دوستانش خار غنچه

بشهر دشمنانش خار ناژو

دهد خواهندگان را روز بخشش

در و گوهر به تنگ و زربه به تنکو

چو او دشمن گدازی در جهان نیست

چو او چاکر نوازی در جهان کو