مرا که هست میسر سبو به دوش کشم

چرا کباده خمیازه تا به گوش کشم؟

به دست چون شکن زلف او شمار کنم

مگر ز عقده دل سبحه اختیار کنم

اگر چه لاله طورست روی روشن او

چراغ روز بود با بیاض گردن او

ز انفعال خرام تو آب گردد سرو

ز طوق فاخته پا در رکاب گردد سرو

ز ذکر جهر مکن منع صوفیان لله

که عاشقند به بانگ بلند برالله

چه حاجت است به می لعل سیررنگ ترا؟

نظر به پرتو خورشید نیست سنگ ترا

به گرد دامن منزل کجا رسی صائب؟

چنین که عزم ترا پای سعی در بندست

شکسته رنگی من با طبیب در جنگ است

علاج دردسرم حسن صندلی رنگ است

تلاش بیهده ای می کند سر خورشید

ستاده (فتاده؟) است بلند، آستان حضرت دوست

چو داغ لاله مرا در حدیقه هستی

به پاره دل و لخت جگر مدار گذشت

نفس شمرده زن ای بلبل نوا پرداز

که رنگ گل به نسیم بهار برخیزد

ز برگ پان لب جانان عقیق پیما شد

حنای عیدمی (ظ: من) از بهر بوسه پیدا شد

شود سعادت دولت نصیب اهل قلم

هما ز کوچه این استخوان بدر نرود

صائب ز فکرهای گلوسوز من نماند

جا در بیاض گردن خوبان روزگار

مکن به حرف طمع تیره زندگانی خویش

که روز هم شب تارست بر گدای چراغ

فتاده است مرا کار با خودآرایی

کز آب آینه از چشم کرد خواب برون

چنان که باده کند پشت دار صهبا را

ز خط پشت لب افزود نشئه لب او

ز بعد مرگ، کسی خط به قبر ما نکشید

ز بهر آن که نبودیم در حساب کسی

یکی هزار شد از خط سبز، شهرت او

ازین غبار بلندی گرفت رایت او

اگر چه بود گلوسوز آن لب شکرین

شد از خط عسلی بیشتر حلاوت او

اگر ز تیغ کند روزگار افسر تو

برون نمی رود این باد نخوت از سر تو

ز سرکشی تو نبینی به زیر پا، ورنه

به لای نفی بنا کرده اند پیکر تو