فراغبال محال است راست کیشان را

نشانه تنگ کند بر خدنگ میدان را

به گریه جوهر بینش ز دیده ما ریخت

بهار عنبر ما در کنار دریا ریخت

چه غم اگر تهی از باده جام و شیشه ماست؟

که چشم پرفن ساقی هزار پیشه ماست

چنان که مهر خموشی سپند آفت‌هاست

نفس درازی بی‌جا کمند آفت‌هاست

دلم ربوده خط شکسته بسته اوست

که مومیایی دلها خط شکسته اوست

چه سود ازین که کتبخانه جهان از توست؟

ز علم هر چه عمل می کنی به آن از توست

دلیل راه توکل امید کوتاه است

عصا ز دست فکندن عصای این راه است

پلنگ اگر چه ز خشم آتش فروخته ای است

نظر به گرمی خویت ستاره سوخته ای است

هزار رنگ بلا در خمار میخواری است

گلی که رنگ شکستن ندیده هشیاری است

گل سر سبد روزگار، خوش خویی است

کلید گنج سعادت گشاده ابرویی است

چه شد که مجلس ما را ز شمع زیور نیست

بیاض گردن مینا ز صبح کمتر نیست

به زور خرده جان را نگاه نتوان داشت

به مشت ریگ روان را نگاه نتوان داشت

مدار خویش بزرگی که بر شراب نهاد

بنای دولت خود را به روی آب نهاد

خسیس باده چو نوشد خسیس تر گردد

که بستگیش فزاید گره چو تر گردد

می مدام دل لاله را سیه دارد

خدا ز عافیت دایمی نگه دارد!

اگر نه اشک مرادست بر گلو گیرد

غبار خاطر من ماه را فرو گیرد

همین ز می نه رخ بزم ها نگارین شد

کز این سهیل، لب بام هم عقیقین شد

ز آفتاب شود خشک خط چو تر باشد

خط عذار تو هر روز تازه تر باشد

خدنگ بی غرضان را خطا نمی باشد

ز ترک داعیه بهتر دعا نمی باشد

ز پیچ و تاب در دل به ما فراز نشد

چه حلقه ها که بر این در زدیم و باز نشد