ز رخ چو بند نقابی ترا گشاده شود

ز رنگ شرم تو آیینه جام باده شود

رسیده ضعف بجایی که همچو پنجه بط

نگه ز پرده چشمم برون نمیآید

حضور می‌طلبی، دل به نیک و بد مگذار

به ملک و مال جهان غیر دست رد مگذار

دهد جدایی یاران رفته بر بادم

اگر نه یاد سخنشان رسد به فریادم

فریب شکر الفت نمیخورم دیگر

که زهر فرقت احباب کرده استادم

چنان از صحبت گردنکشان گریزانم

که همچو سیل گریزد ز کوه افغانم!

برای یک لب نان دربدر چه میگردی؟

تو راه درگه حق را مگر نمیدانی؟!

به دوست روی دو عالم تو آشنای که‌ای

جهان گدای در اوست، تو گدای که‌ای؟!