نظر به ظاهر مردم کن و زیاده مپرس

که این فلان به چه کار است و در چه احوال است

ز سر باطن مردم، خدا خبر دارد

زبان ما و تو در این مقال ها، لال است

کسی که جهلش غالب بود به عقل سلیم

میانهٔ حق و باطل، کجا گذارد فرق

ز خبث باطن خود دست بر نخواهد داشت

هزار مرتبه گراره اش نهند به فرق

به هر سخن که در او ذکر نیست نام علی

طعام بی نمکی هست نزد اهل سخن

چراغ تا نکنی روغنش نبخشد نور

که نور وضوع ندارد چراغ بی روغن

در این جهان، بود آسوده از کلال و ملا

کسی که طالع او سعد و بخت میمون است

هر آن که طالع او نحس و بخت منحوس است

ز حادثات زمان، دایما دلش خون است

جوان که موی سیاهش دمیده از رخسار

زمشک ناب نقابی به ماه پوشیده

عجب مدار، که از وسمه، موی من سیه است

که در عزای جوانی سیاه پوشیده

یکی سخن شنو از من، گرت به سر عقلی ست

که این سخن زبزرگان دین، چنین شده نقل

که زن اگر که حلیمه است ناقص عقل است

مباد آنکه سپاری تو دل به ناقص عقل

تلافی دل مسکین شکستنی نشود

هزار مرتبه گر کعبه را طواف کنی

هزار شکر که شد ختم، این خجسته کتاب

ز یمن همت سلطان دین، علی ولی