سمی شیر خداوند حاجی اسدالله

که اوست زبده ابرار و نخبه التّجار

ز دست جودش این فیض عام جاری شد

خدایا جر جمیلیش دهد بروز شمار

نخست خواست یکی از ملازمان درش

کند حقوق نمک بر موالیش اظهار

چو دید فیض بزرگی است بهر مولایش

روای داشت که از وی بماند این آثار

صفات او همه مستحسن و پسندیده

خجسته طینت و پاکیزه خوی و خوشرفتار

ز فرط حسن مسمی شده به حاج حسن

ز حسن خلق مزکا برای ز عیب و عوار

برای نشر چنین فیض عام طبع کتاب

نمود سعی فراوان و کوشش بسیار

سبب نمود خدا این وجود را به جهان

به نزد همت والای قدوه الاخیار

دهد خدای جهان در جهان به این دو وجود

دوام دولت و اقبال و عمر و عز و وقار

ز لطف خویش کند هر دو را خدا محشور

به حشر و نشر بحب ولای هشت و چهار

امان دهد ز بلا دوستان ایشان را

عدویشان همه خوار و ذلیل و زار و نزار

بود وظیفه (حاجب) همیشه بگشاید

زبان به ذکر و دعا ال و ماه و لیل و نهار

قدح بیار که امروز نه خم دوار

زجوش باده عیش است چون قدح سرشار

بیار می که گنه را نکرده استغفار

رسید مژده غفران ز حضرت غفار

گرت بود ز حساب و شمار فردا بیم

[...]

چو بخت خفت و قضا چیره تیره شد اختر

زبون و زرد شود آب فضل و برگ هنر

همی گذارد دانا برون ز حکمت پای

همی فرازد عاقل جدا ز فکرت سر

شناخت نتوان با دیده گوسپند ز گرگ

[...]

از این مقدمه ز آن پس که یافت آگاهی

جناب نزهت افندی ستوده شهبندر

خجسته رادی والا بدانش و بخرد

ستوده مردی یکتا بمایه و بهنر

امین و محرم بر هر دو دولت اسلام

[...]

چو بی وجود خداوندگار آسایش

حرم بود بخرد و بزرگ این کشور

دوباره نامه نبشتند مفتیان مهین

بمیر فرخ دانش پژوه دانشور

که ای بروشنی و فرخی شده مشهور

[...]

کمال مرد بفضل است و مردمی و هنر

بویژه آنکه مر او را بود نژاد و گهر

کر انژاد و گهر بوده بی کمال و ادب

چو او را بهیچ نیرزد توأش بهیچ مخر

باستخوان خود ایدر همی بنازد مرد

[...]

نگین خاتم جم داشت لعل فرخ تو

سزای دست همایون شه بد آن گوهر

ازین قبل ز پی بوسه بر لب تو نهاد

بلند دست خود آن شهریار نام آور

شنیده ام که چو آن لعل گوهرآگین یافت

[...]

زلال خضر کزان تشنه ماند اسکندر

ببین که گشته روان در کنار بحر خزر

هر آنچه جست سکندر درون تاریکی

بروشنی شده ما را نصیب خوش بنگر

بیا که چشمه آب حیات و نهر بقا

[...]

چو مرد بست بفرمان کردگار کمر

هرآنچه خواهد او را عطا کند داور

بمال و بخت و جوانی و زور غره مشو

که ناتوانی در پنجه قضا و قدر

که می بخواهد روزی ترا بخواب کند

[...]