نمود عرض ملک با جناب پیغمبر

که ای ز جمله کونین بهتر و مهتر

کنی به تخت شفاعت چو جا تو ای سرور

به رستخیز قیامت به عرصه محشر

به غیر برگ دگر کس از او ندید ثمر

از این مقدمه بگذشت روزگار دگر

به حق حجت کبرای شاه تشنه جگر

شهید تیر خدنک جفا علی اصغر

برفت و بعد زمانی نمود بار دگر

پی گرفتن اذن دخول حلقه در

بگیر و دار صف حشر و شورش محشر

نخست تاج شفاعت تو را بود بر سر

به طعنه گفت که داری گمان تو ای سرور

که هست باب گرام تو ساقی کوثر

مدام بود دراین آرزو که بار دگر

به پای‌بوسی زینب نهد به منت سر

به گریه گفت که ای بی‌بی حمیده سیر

چه حالتست؟ شود خاک عالمم بر سر!

همین سری که شده پر ز خاک خاکستر

سر حسین منست و عزیز پیغمبر

برون نمود ز گردن نهاد بر سر زر

روانه کر به یثرب بر جناب پدر

به گریه گفت که ای عمه الم‌پرور

بیا بپوش مرا کهنه معجری بر سر

گشود طایر روح امام جن و بشر

ز ملک جسم سوی شاخسار طوبی پر

نه مادری که کشد در عزای او معجر

نه خواهری که تواند زند به سینه و سر

که بر زمین بدن پاره پاره بی‌سر

فتاده بی‌کفن و غسل سبط پیغمبر

خوشا به حال علی‌اکبر و علی‌اصغر

که در جوار تو افتاده پیکر بی‌سر

چو کرد صامت از ین وادی فنا رحلت

به قرب خویش خدایش بداد قرب جوار

ز صالحات ریاض الشهاده بنهاده

که مخزنیست پر از در و لولو شهوار

همه ز مدح نبی و علی و اولادش

همه مصائب جانسوز عترت اطهار

ز لوح سینه غلمان بیاض او بهتر

گرفته طره حور از سواد او معیار