چو کرم پیله زمن اطلسی طمع دارند

اگر دهند بعمریم نیم برگی تود

برنک و بوی چو نرماد گان ننازم ازان

که من نهنک دمانم پلنک خشم آلود

بآفتاب و عطارد چه التفات کنم

گهی که تیغ و قلم کار بایدم فرمود

حسود کو شد تا فضل من بپوشد لیک

کجا تواند خورشید را بگل اندود

بد انخدای که بر خوان پادشاهی او

بنیم پشه رسد کاسه سر نمرود

که نزد همت من بس تفاوتی نکند

از آنچه بمن داد یازمن بر بود

نه خاک نیستیم ز آتش غرور بکاست

نه آب هستی در باد نخوتم افزود

مرا تواضع طبعی عزیز آمد لیک

مذلتست تواضع بنزد سفله نمود

نه از تواضع باشد زبون دون بودن

نه حلم باشد خوردن قفاز دست جهود

بچشم عقل نظر کن ایا پسندیده

زمانه قلعه نایست و مادر آن مسعود