من انچه وصف لباسست با تو میگویم

تو خواه از سخنم خرقه گیر و خواه عصا

خوش آمد این جهت از ریشه میان بندم

که خویش را بپس و پیش شاهدان آویخت

زگازری که ز سعدی همی رسد گازر

مسافر برو بحرست عزتش دارید

بگرد اطعمه بنویس نظم البسه ام

که باد ظاهر و باطن زایزدت معمور

بزوده گفت ندانی که پر مرو باریک

که با همیم من و تو سرو بن کرباس

کتاب البسه را گفت دوستی که به چند

هزار بار بگفتیم با گزی کرباس

امید جبه از و دارم و بسر دستار

زهی تصور باطل زهی خیال محال

وجود پنبه بمخفی چو باد در قفسست

ولی بکاسرو خفری چو آب در غربال

اگر چه هر دو سفیدند کاسرو سالو

ازین کنند بدستار ازان بپا تاوه

زصندلی تو اگر پابه رابجنبانی

دو صد عمامه سالو بسر بگردانی

منم که از جهت رنک و بوی البسه ام

چمن برنگرزی شد صبا بعطاری