چنان که اشتر ابله سوی کنام شده

ز مکر روبه و زاغ وز گرگ بی‌خبرا

هر آن چه مدح تو گویم درست باشد و راست

مرا به کار نیاید سریشم وکیلا

اگرت بدره رساند همی به بدر منیر

مبادرت کن و خامش باش چندینا

ندیده تنبل اوی و بدیده مندل اوی

دگر نماید ودیگر بود به سان سراب

بهارچین کن ازان روی بزم خانهٔ خویش

اگرچه خانهٔ تو نوبهار برهمنست

ایا بلایه، اگر کارت تو پنهان بود

کنون توانی، باری، خشوک پنهان کرد

دل از دنیا بردار و به خانه بنشین پست

فرا بند در خانه به فلج و بپژاوند

هر آن کریم که فرزند او بلاده بود

شگفت باشد کو از گناه ساده بود

برو، ز تجربهٔ روزگار بهره بگیر

که بهر دفع حوادث ترا به کار آید

نهاد روی به حضرت، چنان که روبه پیر

بتیم وا تگران آید از در تیماس

بسا کسا! که جوین نان همی نیابد سیر

بسا کسا! که بره است و فرخشه بر خوانش

چرا همی نچمم؟ تا چرا کند تن من

که نیز تا نچمم کار من نگیرد چم

هنوز با منی و از نهیب رفتن تو

به روز وقت شمارم، به شب ستاره شمارم

به نوبهاران بستای ابر گریان را

که از گریستن اوست این زمین خندان

هر آن که خاتم مدح تو کرد در انگشت

سر از دریچهٔ رنگین برون کند زرین

به سرو ماند، گر سو لاله دار بود

به مورد ماند، گر مورد روید از نسرین

چنان که خاک سر شتی به زیر خاک شوی

نیات خاک و تو اندر میان خاک آگین

بتا، نخواهم گفتن تمام مدح ترا

به شرم دارد خورشید اگر کنم سپری

به جمله خواهم یک ماهه بوسه از تو، بتا

به کیچ کیچ نخواهم که فام من توزی