سر اندر بیابان نهاده من و او

همه جای دیوان و غولان سراسر

در او رسته پیوسته خار مغیلان

چو دندان افعی و چنک غضنفر

یکی همچو زوبین یکی همچو سوزن

یکی همچو پیکان یکی همچو نشتر

چو طمع تهی دست و دشنام دشمن

چو طبع هوا پیشه و جان کافر

در او دیو بستوه چونانکه باشد

بدو در سروش اهرمن را مسخر

چنان کز فسونگر گریزند دیوان

بصد میل از ایشان گریزد فسونگر

هزیمت گرفتند کآغاز کردم

بجای فسون مدح میر مظفر

خداوند کامل شهنشاه عادل

ملک بود لف خسرو بنده پرور

کجا تیغ او سست دیوار آهن

کجا دست او خشک دریای اخضر

بیک لفظش اندر دو صد علم یونان

بیک جودش اندر دو صد گنج قیصر

بود خشک پیش کفش هفت دریا

بود تنگ پیش دلش هفت کشور

تهی کرد و پر کرد گیتی بمردی

ز کردار آذر ز آثار جعفر

درخت بریده نبالد و لیکن

ز نامش ببالد هر آدینه منبر

از او بخل پوشیده شد جود پیدا

از او عدل ظاهر شد و جور مضمر

ولایت ز کردار او شد معالی

بزرگی ز آثار او شد مشهر

چنان چون صدف شد گرامی ز لؤلؤء

چنان چون عرض شد مشهر بجوهر

ز شمشیر و زوبین او دشمنان را

بدنها مشقق جگرها مجدر

شود خار با مهر او شاخ طوبی

شود زهر با یاد او آب کوثر

چو اخگر شود گر شود جفت کینش

دل تیره بد سگال و بد اختر

دل اوست انگشت و کینش شد آتش

ز انکشت و آتش چه زاید جز اخگر