ز جوئی که کندی برد آب دشمن

ز تخمی که کشتی مخالف برد بر

بدو گفتم آری چنین بود دائم

یکی کند کان و یکی یافت گوهر

تو از حکم یزدان گرگر شناس این

گذر نیست از حکم یزدان گرگر

توانگر نخواهد که درویش گردد

چو درویش خواهد که گردد توانگر

من از تو به خیره نبرم و لیکن

گهی خیر باید کشیدن گهی ضر

نشستم بر آن باره باد تک من

که هم کوه مالست و هم کوه پیکر

سبق برده از رخش و شبدیز مانا

که رخشش پدر بود و شبدیز مادر

قمر دائم از زخم گوشش منقش

زمین دائم از شکل نعلش مقمر

همش دم گشاده همش یال بسته

همش پشت فربه همش ساق لاغر

سمش دشتها را چنان در نوشتی

که انگشت مردم ورقهای دفتر

سر اندر بیابان نهاده من و او

همه جای دیوان و غولان سراسر

یکی همچو زوبین یکی همچو سوزن

یکی همچو پیکان یکی همچو نشتر

چو طمع تهی دست و دشنام دشمن

چو طبع هوا پیشه و جان کافر

در او دیو بستوه چونانکه باشد

بدو در سروش اهرمن را مسخر

کجا تیغ او سست دیوار آهن

کجا دست او خشک دریای اخضر

بود خشک پیش کفش هفت دریا

بود تنگ پیش دلش هفت کشور

درخت بریده نبالد و لیکن

ز نامش ببالد هر آدینه منبر

از او بخل پوشیده شد جود پیدا

از او عدل ظاهر شد و جور مضمر

ولایت ز کردار او شد معالی

بزرگی ز آثار او شد مشهر

ز شمشیر و زوبین او دشمنان را

بدنها مشقق جگرها مجدر