چه غم کودکان را زاندوه مادر؟

چو مینا کند گریه، ساغر بخندد

نچسبید بر دامنت طفل اشکم

چه گویم به او، دست و پایی ندارد

بجز صبر کز نام او تلخ شد لب

مریض محبت دوایی ندارد

اگر غیرت عشق مانع نگردد

تنش را به آیینه گر می نمایم

دو بوس از لب لعل جانان گرفتن

بود بهتر از صد بدخشان گرفتن

ز چشمان او چون نخواهم نگاهی؟

که آسان بود می زمستان گرفتن

چه لذت وجود مرا از جوانی؟

که گشتم چو پیران بدین سست جانی

به گلزار گیتی چنان بی مکانم

که زیبد مرا دعوی لامکانی

طرب می چکد از صدای صراحی

مقام نشاط است جای صراحی

چو طفلی که افتد به دنبال مادر

قدح می دود از قفای صراحی

به رنگ سبو، قدردانی ندیدم

[...]