چه گر من همیشه ستا گوی باشم

ستایم نباشد نکو جز به نامت

به آتش درون بر مثال سمندر

به آب اندرون بر مثال نهنگان

به چنگال قهر تو در، خصم بد دل

بود همچو چرزی به چنگال شاهین

چرا عمر کرکس دو صد سال؟ ویحک!

نماند فزون تر ز سالی پرستو؟

چه نیکو سخن گفت یاری به یاری

که تا کی کشم از خُسُر ذل و خواری

جهانا، همانا کزین بی‌گناهی

گنه کار ماییم و تو بی کنازی