نه لایق بود عیش با دلبری

که هر بامدادش بود شوهری

جهان ای برادر نماند به کس

دل اندر جهان آفرین بند و بس

چه بندی دل خود برین ملک و مال

که هستش کمی رنج و بیشی ملال

که داند که این دخمه دام و دد

[...]

یکی را به سر تاج شاهی نهی

یکی را به دریا به ماهی دهی

یکی را برآری و قارون کنی

یکی را به نانی جگر خون کنی

غم و شادمانی به سر می رود

به مرگ این دو از سر به در می رود

غم از گردش روزگاران مدار

که بی ما بسی بگذرد روزگار