جوانمرد و خوشخوی و بخشنده باش

چو حق بر تو باشد تو با بنده باش

بسا اهل دولت به بازی نشست

که دولت به بازی برفتش ز دست

زر افشان چو دنیا بخواهی گذاشت

که سعدی دُر افشاند اگر زر نداشت

کسی گوی دولت ز دنیا بَرَد

که با خود نصیبی به عقبی برد

نبشته است بر گورِ بهرامِ گور

که دستِ کَرَم به ز بازویِ زور

خداوندِ مکنت به حق مشتغل

پراکنده‌روزی، پراکنده‌دل

به خون عزیزان فرو برده چنگ

سر انگشت‌ها کرده عناب‌رنگ

اگر ژاله، هر قطره‌ای دُر شدی

چو خرمهره بازار از او پُر شدی

گر از نیستی دیگری شد هلاک

مرا هست بط را ز طوفان چه باک

کهن خرقهٔ خویش پیراستن

به از جامهٔ عاریت خواستن