پس آنگاه آن مرد نیکو نهاد

سبک، دست مختار را بوسه داد

چو از راز شد آگه آن میر راد

رخ آن نکو مرد را بوسه داد

سپهبد به رفتنش دستور داد

برون رفت و شد سوی هامون، چو باد

روان گشت از پیش چون تند باد

دمان در پی اش مهتر پاکزاد

بیامد به نزد براهیم راد

بدوگفت: کای مهتر پاکزاد

بپذرفت او را براهیم راد

زکردار آیین بد، توبه داد

بگفتند این و برفتند شاد

ز آنجا سوی کوفه مانند باد

بزد اسب و زی کوفه آمد چو باد

وزان سوی مختار فرخ نژاد

فری از خدا بر روان تو باد

که اندیشه ات نیست اندر نهاد

فکندم سر از پیکر بد نهاد

نشستم ابر اسب او همچو باد

امیر سرافراز مختار راد

به ایوان فرماندهی پانهاد

وزان پس به برخواند آن پرفساد

پی چاره جویی عبید زیاد

چو آگاهی آمد به ابن زیاد

از آن لشگر و پیر پاک اعتقاد

از آن بد گهر پور بی دین و داد

که پیدا نباشد مرا او را نژاد

پس از قتل آن مردم بدنژاد

سرافراز پور انس جان بداد

تو گفتی که آن مرد نیکو نهاد

زمادر به گیتی درون خود نزاد

بیامد به مرز مداین چو باد

بدان مرزبان نامه را باز داد

به پاسخ نوشت او که سالار راد

نشد کشته، بیمار شد، جان بداد

زگفتار او گشت مختار شاد

زشادی جبین ورا بوسه داد

بسی داستان ها زمختار راد

زدند و زفرجام کردند یاد