گرفت آب کاشه ز سرمای سخت

چو زرین ورق گشت برگ درخت

به عمان قَدْرت فلک چون حباب

ز دریای جاهت جهان بیله ایست

به بزم وصال تو هر جرعه‌ای

که دولت به نایم فرو می‌کند

چو خواهم که گیرم به کف، تخت بد

دگرباره اندر سبو می‌کند

ندانم چه بردی برین بازی نرد؟

که برد ترا هر دو گیتیست بورک