رختت از هر چه هست افزون باد

مخقی خورد چشم بر قدمن

نرسانید جامه هموار

همچو ابنای روزگار او نیز

تنک چشمی خویش کرد اظهار

چارقب را بپادشاهی رخت

کوس اقلیم پنجگانه زدند

بقچه را رخت صندلی دارند

پرده را سر بر آستانه زدند

نقش آماج داشت کمسان دوز

تیرسوزن بر آن نشانه زدند

هر متاعی زمعدنی خیزد

قصب از یزد زوده زاسپاهان

چو خواهی قبائی که باشد پسند

زاوالای شعرم ستان بند بند

سخنی در لباس میگویم

جامه تان از گناه میشویم

همچو چادر سفیدرو باشید

نه سیه جامه همچو چشم آویز