بت پرستی گرفته ایم همه

این جهان چون بتست و ما شمنیم

کنه را در چراغ کرد سبک

پس درو کرد اندکی روغن

ای خریدار من ترا بدو چیز:

به تن و جان و مهر داده ربون

هفت سالار، کندرین فلکند

همه گرد آمدند در دو و داه

نیست از من عجب که: گستاخم

که تو کردی باولم دسته

گاه آرامیده و گه ارغنده

گاه آشفته و گه آهسته

گر نعم‌های او چو چرخ دوان

همه خوابست و خواب بادفره

گه در آن کندز بلند نشین

گه بدین بوستان چشم گشای

کار بوسه چو آب خوردن شور

بخوری بیش، تشنه‌تر گردی

من کنم پیش تو دهان پر باد

تا زنی بر لبم تو زابگری

آمد این نوبهار توبه شکن

پرنیان گشت باغ و برزن و کوی