هست ممکن که آب و آتش را

ببرد لطف و عنف تو از کار

هر دو بی ره شوند و نبود نیز

بچه این و آن حباب و شرار

ترس جود تو در کف ضراب

حرص تاج تو در دل کهسار

لعل کردست گونه یاقوت

زرد کردست گونه دینار

گر بجنبد سموم هیبت تو

برنیاید ز آب بحر بخار

ور ببارد سحاب بخشش تو

برنخیزد ز خاک دشت غبار

عدل تو کرد حمله هیبت

تا تن ظلم را نماند قرار

داد تیغ تو شربت ضربت

تا تن فتنه را گرفت عیار

کوه را چون همی نگاه کنم

نیست با بخشش تو دستگزار

چرخ را چون همی نگاه کنم

نبود با محل تو مقدار

بخشش تو ولی دولت را

گنج ها داده بی قیاس و شمار

کوشش تو عدوی ملت را

در دل و دیده کوفته مسمار

هر که راندش ز پیش هیبت تو

ندهدش نزد خویش دولت بار

هر کرا دولت تو کرد عزیز

روزگارش نکرد یارد خوار

تا به باغ جلالتت بشکفت

مملکت را شکوفه ها هموار

عدل چون گل همی بخندد خوش

ظلم چون ابر می بگرید زار

هیچ بیمار و یک شکسته نماند

در جهان ای شه از صغار و کبار

به جز ار آنکه دلبران را هست

زلف و چشم شکسته و بیمار

همه کردارهای نیک تو دید

در جهان هر که بود بدکردار

رسم و کردارهای نیک آورد

شد ز کردارهای بد بیزار