گشته بر مرکب فلک جولان

همچو خورشید نوربخش سوار

از بر آفتاب طلعت او

باز شد چتر آسمان کردار

تازیان باد گشته زیر عنان

بختیان ابر گشته زیر مهار

دست دولت همی کشد لشکر

چشم نصرت همی برد هنجار

در همه بوم هند هیبت شاه

لرزه افکنده بر جبال و قفار

نیست بر جای مانده یک مردم

نیست بر پای مانده یک دیوار

منهزم گشته هر چه بود سپاه

منهدم گشته بوته پیکار

وان تف تابدار در کوشش

نصرت و فتح را گرفته عیار

در پس این به چند روز کنند

تیغ او کوه و دشت را گلزار

پشت شاهان شود خمیده چو شاخ

دل رایان شود کفیده چو نار

باز در حمله گرز مسعودی

بر کشد سر به زخم همچون مار

بر شود گرد تیره از هر کوه

در شود خون تازه از هر غار

باز پنهان کند به گرد و به خون

کافری در همه بلاد و دیار

سطوت آن عقاب عمر شکر

ضربت آن نهنگ جان اوبار

شود از تیغ ابر پیکر او

تربت گنگبار دریا بار

مرکبش را چه آب گیر و چه بحر

خنجرش را چه یک تن و چه هزار

ای به روی آفتاب ملک افروز

وی برای آسمان ملک نگار

کرد از همت تو گردون فخر

همت تو کند ز گردون عار

رتبت تو که مرکز ملک است

برتر آمد ز گنبد دوار

در بزرگی تو سپهر محیط

کمتر آمد ز نقطه پرگار