رایت شهریار دین گستر

سایه افگند بر جهان یکسر

مسرعات فلک رسانیدند

خبر فتح او بحر کشور

رونقی یافت ملت ایزد

[...]

مایهٔ نصرت ، آفتاب ظفر

سایهٔ ایزد ، افتخار بشر

شاه غازی، علا، دولت و دین

آن مکان جلال و کان ظفر

کامگاری، که جز بفرمانش

[...]

تیر حزمت ز ماه دید سپر

تیر جزمت ز مهر دید سپار

جود را بردی از میان بمیان

بخل را کردی از کنار کنار

ساعد ملک و رخش دولت را

تو سواری و همت تو سوار

پست با رفعت تو خانهٔ خان

تنگ با فسحت تو شارع شار

بی وفای تو مهرجان ناچیز

با هوای تو مهرجان چو بهار

صبح بدخواه ز احتشام تو

گل بدگوی ز افتخار تو خار

عدلت آفاق شسته از آفات

طبعت آزاد بوده از آزار

از تو بیمار ظلم را دارو

وز تو اعدای ملک را تیمار

جز غبار نبرد تو نبرد

دیدهٔ عقل سرمهٔ دیدار

در گل شرم مانده بی گل تو

شانهٔ ماه چرخ آینه وار

آن کند کوشش تو با اعدا

که کند بخشش تو با دینار

با هوای تو کفر باشد دین

بی رضای تو فخر باشد عار

هست رایت زمانه را عادل

لیک دستت زمانه را غدار

فلک افزون ز تو ندارد کس

ای فلک ، مغز گیر و نغزش دار

بخت سوی درت خزان آید

راست چون بت پرست سوی بهار

تیغ تو همچو آفتاب بنور

می زداید زمانه را ز نگار

چرخ و ماهی ، نه ، نیستی تو، از آنک

نیست این هر دو را قوام و قرار

بلکه از تست چرخ را تمکین

بلکه از تست ماه را اظهار